Plankenkoorts
(reacties: 1)
Onherkenbaar
Een zwarte krullenpruik, een zwartgeschminkt gezicht én nek en de bijbehorende outfit: wie zou mij herkennen?Nonchalant ging ik op een schooltafeltje zitten, mijn hart klopte in mijn keel. Sinterklaas sprak de verzamelde schoolkinderen toe en o, je, ook mijn jongere zus. Onverwachts richtte hij zijn aandacht op mij. De angst gierde door me heen: ik was toch onherkenbaar?!
Voor het voetlicht
Deze herinnering kwam bij me boven toen ik zat te broeden op deze blog. Ineens drong het tot me door dat dit de eerste blog is die ik onder een breed publiek onder de aandacht ga brengen. Dat voelt wel anders dan wanneer je achter je laptop wat verhaaltjes zit te schrijven, hopende dat mensen ze gaan lezen maar zonder dat je er ruchtbaarheid aan hebt gegeven. Dit is echt, dit is voor het voetlicht. Plankenkoorts, dus.
Plankenkoorts
Mooi woord, plankenkoorts. Het is voor mij een vorm van angst. Om in de metafoor te blijven: angst voor de andere kant van het gordijn, voor wat je daar aantreft. Een heel andere angst dan de basale angst voor je bestaan, zoals veel mensen die in vluchtelingen kampen voelen. Je weet dat je ‘het’ kan en/of wilt, je hebt je goed voorbereid, etc.; rationeel gezien klopt het allemaal. En toch, er giert iets door je heen. Iets wat je bijna zou belemmeren om te doen wat je wilt doen of wilt laten zien. Misschien stel je jezelf zelfs opnieuw de vraag: wil ik dit wel echt?
Het publiek
In die laatste vraag zit hem voor mij de crux. Als het antwoord daarop ‘ja’ is, wat kan een mens dan nog tegenhouden? Niets? Mijn eigen ervaring en de verhalen van vele andere mensen spreken het tegendeel. Het nieuwe, het onbekende heeft ook een andere kant die reuze spannend is. Je weet niet hoe het eruit ziet, aan de andere kant van het gordijn, als je in dat voetlicht treedt. Misschien roepen er wel mensen ‘boe’ of lopen ze weg uit de zaal. Dat kan je niet van te voren voorspellen.
De keuze
Dan maar niet voor het voetlicht? Terwijl je de vraag of je dit nu echt wilt, wel bevestigend hebt beantwoord? Tja, nu komt het er op aan. Hoe graag wil je dit nou? Als je het aan zou moeten geven op een schaal van 1 tot 10, waarbij 1 is ‘natuurlijk graag, maar ze moeten wel allemaal blijven zitten’ en 10 ‘dolgraag, ook al loopt iedereen weg’? En wat nu als je de keuze maakt ‘het’ niet te doen? Hoe kijk je dan naar jezelf in de spiegel, vandaag, morgen, over een jaar, over 10 jaar?
De ongrijpbare factor
Die plankenkoorts zie ik ook in andere situaties. Die is er niet alleen op het moment dat je iets voor de allereerste keer doet in je leven. Bedenk maar: er zijn zeer ervaren acteurs die nog altijd plankenkoorts voelen, ook al spelen ze al 25 jaar. Dus, als manager de eerste keer een beoordeling doen of iemand
aanspreken op zijn gedrag, kan net zo lastig zijn als de vijftigste keer. Voor mij is de meest aanwijsbare ‘oorzaak’ voor het voelen van plankenkoorts, dat er sprake is van interactie met andere mensen. Je kunt hun reactie immers niet voorspellen, er alleen maar veel scenario’s voor bedenken.
My way
Hoeveel scenario’s je ook verzint, er is er altijd wel nog één. Ik heb dan ook geen pasklaar antwoord op hoe je met die plankenkoorts om moet gaan. Ik kan wel proberen te delen hoe ik dat doe. Kortweg: ik kijk die angst in de ogen. Ik benoem hem, spreek mezelf toe in de trant van ‘oké, je bent bang’. Ga soms zelfs voor de spiegel staan en zeg het hardop. Ook al vertelt mijn hoofd mij nog zoveel keer dat het onzin is dat ik die plankenkoorts voel, ik sta het mezelf toe om dat gevoel te hebben. Volledig. Dat geeft mij rust en sterkt me. Voldoende om over die drempel heen te stappen, de gordijnen weg te trekken, het podium op te stappen en te doen.
Wanneer voel jij plankenkoorts? Hoe ga jij daar mee om? Zakelijk en/of privé?
Als je dat wilt delen, kan je dat hieronder kwijt.
Reacties
Reactie door Willem Jan van den Brink |
Vooral bij het benaderen van nieuwe klanten, wat broodnodig is in deze tijden, ligt de drempel hoog. Ik leef met de gedachte 'Nee heb ik, Ja kan ik krijgen'. Gewoon leren leven met de onvoorspelbaarheid van de dingen. Of zoals de geesten in Die Zauberflöte antwoorden aan Tamino, als hij vraagt wanneer hij zijn geliefde Pamina zal ontmoeten: 'Spoedig of helemaal nooit'! Plankenkoorts is part of the deal. Hoe je het ook wendt of keert, ga het aan.
Beantwoord door Annemieke Smit
Dank voor het delen, Willem Jan.
Reactie toevoegen